Δυτικώς #60

Διαβάστε εδώ το τεύχος 60 του δυτικώς

 Φθινόπωρο 2010

Περιοδικό Δυτικώς - Τεύχος 60

Editorial #60

soul-less

γραφή Αλέξης Αλαματίδης

Ως μεμονωμένοι άνθρωποι, ως έθνος και ως ανθρωπότητα στον πλανήτη, κινούμαστε σε επίπεδα χρόνου και χώρου, που στο παρελθόν δεν υπήρξαν ποτέ. Κάποτε η ιστορία επαναλαμβανόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα και αυτό που άλλαζε ήταν ίσως η τεχνολογία. Σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης απερίγραπτης και εντελώς απρόβλεπτης.
Ο «σύγχρονος άνθρωπος» αφού πρώτα φρόντισε να μολύνει και να καταστρέψει τη φύση, έφτασε να ζει στον 21ο αιώνα μακριά από αυτήν, αποξενωμένος από την ίδια του φύση, εχθρός όλης της ύπαρξης πάνω στον πλανήτη που τον φιλοξενεί. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δεχόμαστε το απαράδεκτο, να ζούμε με το παράλογο και να υιοθετούμε το έγκλημα. Μα γιατί παραξενευόμαστε άραγε με αυτά που γίνονται, εφόσον όλοι εμείς τα προκαλέσαμε. Όμως, για να πάμε και λίγο πιο μακριά, οπουδήποτε κοιτάξει κανείς στον κόσμο σήμερα, κυρίως σαβούρα θα βρει. Πάνε οι αξίες, η ηθική, η αγάπη, η αγνότητα και η ταπεινότητα. Σήμερα οι νέοι μαθαίνουν από την οικογένεια τους πως για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν «μέσο», να λένε ψέματα, να καταπατάνε τον διπλανό τους. Μην βιάζεστε να κρίνετε τα λόγια μου ως αποθαρρυντικά ή αρνητικά. Προσπαθώ να είμαι μέσα στο πνεύμα της εποχής που ζούμε.
Όταν ο άνθρωπος ζει μέσα στην αφθονία και όλα φαινομενικά βαίνουν καλώς, τότε εύκολα ξεχνάει. Γίνεται ολοένα και πιο εγωιστής, νοιάζεται όλο και λιγότερο για τον διπλανό του, καταστρέφει το περιβάλλον με λιγότερους ενδοιασμούς, αγαπά λιγότερο, εφόσον είναι προσκολλημένος στο χρήμα και στην ύλη.
Προσωπικά πιστεύω πως είμαστε μπροστά σε κάτι πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να διανοηθεί ο μέσος άνθρωπος. Όταν αυτό το «κάτι μεγάλο» εμφανιστεί εντελώς απροκάλυπτα (και ξαφνικά) μπροστά μας, ακόμη και τότε οι περισσότεροι δεν θα μπορούν να καταλάβουν τι και γιατί συνέβη αυτό. Και τα σημάδια των καιρών το μαρτυρούν αυτό.
Ποιός μπορεί σήμερα να εξηγήσει στους ανθρώπους γιατί και τι συμβαίνει στον κόσμο αυτό; Οι πολιτικοί; Οι δημοσιογράφοι; Οι οικονομολόγοι; Μάλλον όχι. Θα πρέπει ο άνθρωπος αυτός να αναζητηθεί στους κύκλους της πνευματικότητας και μόνον εκεί. Και φυσικά όταν λέμε πνευματικότητα δεν εννοούμε την εκκλησία και τους παπάδες. Στη χώρα μας ζούμε μια καθημερινότητα βουτηγμένη στην αβεβαιότητα, οι αυτοκτονίες και οι ψυχικές ασθένειες έχουν χτυπήσει κόκκινο, η εμπιστοσύνη προς την πολιτεία και τους εκπροσώπους της έχει χαθεί προ πολλού και βλέπουμε όλους τους τομείς να μαστίζονται από μετριότητα και χυδαιότητα. Η τηλεόραση, ο αθλητισμός, η διασκέδαση, η οικογένεια, η δημόσια εκπαίδευση εκπροσωπούνται πλέον από γελοίες προσωπικότητες που απευθύνονται σε γελοίους ανθρώπους. Η λέξη αγάπη είναι άγνωστη και είναι σύνηθες το φαινόμενο στις μέρες μας οι άνθρωποι να μπερδεύουν την αγάπη με τον εγωισμό ή το εμπόριο (π.χ. Αγάπη σημαίνει δούναι και λαβείν και τέτοιες χαζομάρες).

Ο τρίτος κόσμος πεινάει και πεθαίνει εδώ και δεκαετίες αλλά κανείς δεν νοιάζεται στα αλήθεια για αυτό, ενώ θα μπορούσε εύκολα η δύση να εξαλείψει αυτό το φαινόμενο χωρίς να χρειαστεί να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Αλλά αντί να τους βοηθήσουμε να ορθοποδήσουν, τους πετάμε ψίχουλα (με δανεισμό κυρίως) ίσα – ίσα για να επιβιώσουν μόνο. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως στη Ελλάδα δεν γινόταν το ίδιο εδώ και δεκαετίες; Διαμαρτυρήθηκε κανείς όσο το δανεικό χρήμα έρεε; Αντέδρασε κανείς όταν οι κυβερνήσεις δανειζόταν όλο και περισσότερο; Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε αγαπητοί φίλοι. Ήρθε η ώρα της κρίσης. Και το τίμημα δεν είναι (μονάχα οικονομικό), αλλά έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, την οποία ο Έλληνας ΠΟΤΕ δεν την είχε.

Αυτό που φαινόταν ως αξιοπρέπεια ήταν απλώς άκρατος εγωισμός και μικροπρέπεια.

Τώρα σε πιο μακροσκοπικό επίπεδο, για να βγούμε και λίγο έξω από το καβούκι μας, πλησιάζει και εκεί μια «ώρα κρίσης» γιατί όταν ένα μπαλόνι το γεμίζεις συνεχώς με αέρα, όσες αντοχές και να έχει, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα σκάσει. Όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας, για τα οποία πολλές φορές κανείς δεν μιλά πολύ, έχουν «ωριμάσει». Όσοι γνωρίζουν θα καταλάβουν τι περίπου εννοώ. Η παγκόσμια «ελίτ» είναι πριν από το μεγάλο της χτύπημα. Επειδή όμως υπάρχουν και συμπαντικοί νόμοι που δεν μπορούν να παραβιαστούν από κανέναν, θα γίνουν ταυτόχρονα πολλά στον πλανήτη. Τόσα που οι περισσότεροι θα αδυνατούν να κατανοήσουν. Οι καταστροφολόγοι μιλάνε για το τέλος του κόσμου και κάποιοι άλλοι για την έλευση μιας «χρυσής εποχής» για την ανθρωπότητα... Όπως και να έχει πιστεύω πως σε λίγο καιρό ίσως μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν κάποτε. Θα αλλάξουν όλα ριζικά, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να επέμβει ή να παρέμβει κάπου. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό και προνομιούχο που ζω αυτή την εποχή και που ίσως ζήσω κάτι που ούτε στα πιο φανταστικά μου όνειρα δεν έχω δει. Πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία, πέρα από κάθε ανθρώπινη δύναμη και σκέψη. Θα βρεθούμε μπροστά από μια αλήθεια την οποία πολλοί, με πολλούς τρόπους ο καθένας θα ερμηνεύσουν. Μερικοί θα βρουν το δρόμο τους, άλλοι δεν θα τα καταφέρουν. Θέλει πολλά αποθέματα ψυχικών δυνάμεων για να μπορείς να είσαι καλά στις μέρες που ζούμε. Λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση του περιοδικού μας, το οποίο όπως πάντα είναι γεμάτο με ενδιαφέροντα θέματα. Να θυμάστε πως η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στα δελτία ειδήσεων, ούτε στα λόγια των πολιτικών ή των οικονομολόγων.

Ως το επόμενο ραντεβού μας
να είστε όλοι καλά.

Διαβάστε εδώ το τεύχος 59 του δυτικώς 

Spiral of Death?
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ «ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»;
Λαϊκισμός, Οικονομική Κρίση και Μετανάστεςτου Γιώργου Στάμκου

Ο ζητιάνος Νικήτας, Ο Νικήταρας ο ΤουρκοφάγοςΓια την απόδοση Χαράλαμπος Δάντης

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών δικαίων τε και αδίκων
Η υπέρβαση της Ανάστασης και η ελληνική οικονομίαΜπάμπης Ιμβρίδης

Θεματικές μορφές τουρισμού στη ΘεσσαλονίκηΔάνος Δανιηλίδης

BANKRUPT 
Στον Αστερισμό της Ελληνικής ΧρεοκοπίαςΓράφει ο Ανωνύμου του Έλληνος

Μετέωρα! Απόκοσμη Ομορφιά…Ειρήνη Μπούρα

Ολύμπου Ανάβαση ο θρόνος του Δίααφήγηση – φωτογραφίες Αλέξης Αλαματίδης

Φρούσκα Γκόρα
Στο εθνικό πάρκο στην επαρχία Βοϊβοντίνα της ΣερβίαςΔάνος Δανιηλίδης

τι τρέχει τελικά με τις δημοσκοπήσεις;Μιχάλης Αβραμίδης  

Αντώνης Αντωνιάδης  

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη γαλήνη και τη σιωπή;

Το γέλιο είναι υγεία για τη ψυχή και το σώμαΗλιάνα Κυνηγοπούλου

Ποδήλατο & ΚρίσηΒασίλης Αβράμογλου
Μελαγχολία
Κώστας Ποτακίδης

Οικογένεια: Κρίση ή Παράκρουση;Γιάννης Ν. Γκακίδης

Ανοικτή επιστολή του Καθηγητού Βασίλη Φίλια
προς τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.Βασίλης Φίλιας

«Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα»Σλάβοϊ Ζίζεκ

Οι λιγοστοί που δείχνουν το δρόμο...για τη δημοσίευση, Αλέξανδρος Υδάτης

βιβλιοπαρουσίαση

Διαβάστε εδώ το τεύχος 60 του δυτικώς 

Δυτικώς #59

Διαβάστε εδώ το τεύχος 59 του δυτικώς

 Χριστούγεννα 2010

 

 Περιοδικό Δυτικώς - Τεύχος 59

Editorial #59

βο(υ)λευτές

γραφή Αλέξης Αλαματίδης

Συνήθως τέτοιες μέρες γιορτινές έρχεται και η ευκαιρία για περισυλλογή, κάτι σαν απολογισμός του εαυτού και προετοιμασία για τη χρονιά που θα έρθει.

Κοιτάζω γύρω μου και αισθάνομαι την απελπισία να κυριεύει τον κόσμο. Υπάρχει φόβος και αβεβαιότητα για το μέλλον. Η τηλεόραση τρελαίνει τους ανθρώπους και θα έπρεπε κανονικά για να αποκτήσει κάποιος τηλεόραση, να περνά πρώτα από επιτροπή ψυχολόγων και ψυχιάτρων. Οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει ακόμη σε τι και ποιούς εξυπηρετεί. Προσωπικά την έκλεισα το 2003 και έκτοτε δεν την ξανάνοιξα. Μετά από λίγο καιρό την πέταξα στα σκουπίδια. Αλλά δεν ήθελα να μιλήσω για την τηλεόραση.
Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα απόσπασμα μιάς έρευνας που έκανε ο δημοσιογράφος Νίκος Βαφειάδης και αφορούσε τη βουλή των Ελλήνων. Ο άνθρωπος αυτός απολύθηκε (!) από την εφημερίδα Καθημερινή μετά την δημοσίευση του άρθρου του. Κάποια από τα στοιχεία που αναφέρονται, σας τα παραθέτω για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα για τους Έλληνες βουλευτές και δεν είναι τυχαίο που λέω «Έλληνες βουλευτές».
Στη Βουλή υπάρχουν βουλευτές που λαμβάνουν βουλευτική (βολευτική) σύνταξη ενώ ακόμα είναι ενεργοί βουλευτές. Τα στοιχεία βέβαια αυτών δεν δημοσιεύονται.

Το κανάλι της βουλής έχει 100 απασχολούμενους(!), προϋπολογισμό 6 εκ. € και 0,3% τηλεθέαση!

Φέτος εν μέσω κρίσης αυξήθηκε 30% η χρηματοδότηση των κομμάτων!!! Από €37 εκ. σε €49! Ενόσω μάλιστα χρωστούν €36 εκ.  στο Δημόσιο και 245 εκ. στις τράπεζες.

42,5 εκ. (10000 έκαστος) θα μοιραστούν για φέτος οι βολευτές (ή βουλευτές αν θέλετε) για την βολευτική τους αποζημίωση εκ των οποίων μόνο το μισό φορολογείται. Άλλωστε μισάνθρωποι είναι... 35εκ. οι συνταξιούχοι βουλευτές οι σύζυγοι αυτών και οι άγαμες(!) κόρες τους. 4,3εκ. € για συντάξεις πρώην πρωθυπουργών. Οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται με μόνο 4 χρόνια θητείας από τα 55 τους χρόνια! Οι αλλαγές βέβαια στο ασφαλιστικό δεν τους επηρέασαν καθόλου! Οι βολευτές δικαιούνται πέραν της αποζήμιωσης τους: 1 κινητό (έως €200 μηνιαίως), 8 σταθερές γραμμές (έως €12.000), μισθωμένο αυτοκίνητο, δωρεάν διαμονή για βολευτές της επαρχίας σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, ενοικιασμένο γραφείο εκτός βουλής, γραφική ύλη (έλεος!), ταχυδρομική ατέλεια, δωρεάν μετακινήσεις με πλοία, λεωφορεία, τραίνα, 52 αεροπορικά εισιτήρια, λήψη άτοκων δανείων από τη βουλή!!! Δωρεάν λάπτοπ. Στη Βουλή εργάζονται 2540 υπάλληλοι!!! Οι 1200 εξ αυτών αποσπασμένοι από το Δημόσιο. Σχεδόν όλοι είναι συγγενείς βο(υ)λευτών, δικαστών, υψηλόβαθμων αστυνομικών, ακόμα και πρώην πολιτικοί!! Ετούτοι κοστίζουν ετησίως €54 εκ.
Παρότι για τη λήψη €246 σε κάθε συνεδρίαση απαιτείται η παρουσία των βουλευτών, ως γνωστόν τα έδρανα είναι μονίμως άδεια και όλοι πληρώνονται για όλες τις συνεδριάσεις!

Το σάιτ της βουλής κόστισε €1,1 εκ.!! 

Στη βουλή υπάρχει γυμναστήριο με 9 γυμναστές, χαμάμ και παιδικός σταθμός για τους μικρούς γενίτσαρους!!

Διαβάζοντας τα παραπάνω, δικαιολογώ απόλυτα την επίθεση κατά του βουλευτή της Ν. Δημοκρατίας κ. Χατζηδάκη. Μόνο και μόνο για αυτά, έπρεπε και άξιζε να τον δείρουν. Πέρα για τις άλλες λαμογιές του. Πως όμως τα παρουσιάζουν αυτά τα Μ.Μ.Ε.; Τα οποία λειτουργούν ως γνωστόν κάτω από τη ανέχεια του κράτους μια και χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους σε ΙΚΑ κτλ. Δείχνουν έναν αιμόφυρτο Χατζηδάκη να προπηλακίζεται, το ονομάζουν αυτό «επίθεση κατά της Δημοκρατίας» και μετά γράφουν τις δηλώσεις του: «δεν έχω μίσος για αυτούς που μου επιτέθηκαν...». Είναι για πολύ ξύλο οι άνθρωποι. Ναι, ξύλο, ξύλο... Γιατί κανένας νόμος δεν τους αγγίζει.

Τον Χατζηδάκη τον χάιδεψαν, δεν τον έδειραν.

Και γίνεται ολοφάνερο αγαπητοί φίλοι πως οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι «πατριώτες», δεν αγαπούν την Ελλάδα, δεν είναι Έλληνες. Όλα τα παραπάνω τα επωμίζεται ο ελληνικός λαός και αυτοί, αντί να πουν «φτάνει αρκετά φάγαμε, αρκετά κοροϊδέψαμε τον κόσμο», συνεχίζουν ακάθεκτοι και πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τώρα που οι αγελάδες αδυνάτισαν, κάτι μου λέει πως θα γίνουν περισσότερο άρπαγες, περισσότερο ληστές. Με σύμμαχο την τηλεόραση και σιχαμερούς δημοσιογράφους (υπάρχουν και εξαιρέσεις), καθημερινά ναρκώνουν τον κόσμο.

Αναδεικνύουν το τίποτα, μεγαλοποιούν τις πορδές του κάθε μαλάκα και αποβλακώνουν το λαό, ο οποίος καθημερινά βομβαρδίζεται με 1000 δεινά. Είμαστε αποπροσανατολισμένοι.
Η λύση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει να αλλάξεις. Δεν μπορείς να το λύσεις χρησιμοποιώντας την ίδια λογική που είχες όταν το δημιούργησες.
Αισθάνομαι λύπη που οι 300 εκλεγμένοι έχουν όλα τα παραπάνω προνόμια και ποτέ κανείς τους δεν βγήκε να πει «φτάνει, ντροπή, αυτά τα πληρώνει ο λαός, πρέπει να σταματήσουν!».
«Επανίδρυση του κράτους» έλεγε κάποτε ο Καραμανλής. «Επανίδρυση των εαυτών μας», λέω εγώ.
Πάντα για να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή πρέπει να έχεις φτάσει στον πάτο. Εκεί είμαστε τώρα αγαπητοί φίλοι, με κατεστραμμένες ψυχές και συνειδήσεις, μπερδεμένοι και χαμένοι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Αναζητώντας τις μεγαλύτερες αξίες στη ζωή και όχι την ύλη, μπορούμε να αλλάξουμε και να απελευθερωθούμε από τα δεσμά και από την απατεωνιά των αρπακτικών που καταδυναστεύουν την Ελλάδα. Είναι πράγματι ευλογημένος τόπος η χώρα μας καιρός να ξανακερδίσουμε πάλι κάτι από την αίγλη του παρελθόντος. Διαβάζω και ακούω τον ξένο Τύπο να μας ειρωνεύεται (με το δίκαιο τους οι άνθρωποι) και ματώνει η ψυχή μου.
Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται να αλλάξουν τα πράγματα. Μέσα μας πρέπει να αλλάξουμε πρώτα.

ΠΕΤΑΞΤΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!

Είναι κάτι που περισσότερο κακό παρά καλό κάνει και, είναι το εργαλείο «νάρκωσης και αποβλάκωσης» που έχει το σύστημα για να εξουσιάζει τις μάζες. Το παιχνίδι δεν χάθηκε ακόμη. Το κρούσμα του Χατζηδάκη ήτα ένα πολύ θετικό σημάδι πως οι μάζες δεν κοιμούνται. Είμαι σίγουρος πως πολλοί θα ήθελαν να δείρουν τους πολιτικούς. Λογικό είναι. Όλοι μαζί, ο καθένας πρώτα με τον εαυτό του και μετά όλοι μαζί, θα τα καταφέρουμε. Είναι στη φύση μας. Είμαστε «καταδικασμένοι» να πετύχουμε.

Σας εύχομαι μια υγιή, δημιουργική και ανανεωμένη σε επίπεδο αντίληψης, καινούργια χρονιά.
Ως το επόμενο ραντεβού μας, να είστε όλοι καλά.

Διαβάστε εδώ το τεύχος 59 του δυτικώς 

Η Επιστροφή της Θεσσαλονίκης

Γιώργος Στάμκος

Στη Χώρα (µας), του ανατέλλοντος ήλιου

Θόδωρος Ελευθεριάδης

Στον αστερισμό της φτώχειας

Μπάμπης Ιμβρίδης

Επιστολή στο νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης

Δάνος Δανιηλίδης

Διαμαντής Παπαδόπουλος

Συνέντευξη στον Αλέξη Αλαματίδη

Παιδί στην πόλη …για µία πιο ανθρώπινη πόλη

Ειρήνη Μπούρα

Γιάννης Υφαντής

Συνέντευξη στον Χαράλαμπο Δάντη

Η Κρίση των Συνειδήσεων

Αλέξης Αλαματίδης

Τα «χριστουγεννιάτικα χωριά» της Βόρειας Ελλάδας

Πασχάλης Μητρακούδης

Δημήτρης Τσινικόπουλος

Ο Ερευνητής του Μεταφυσικού

συνέντευξη στον Αστέριο Ντάλλα

Μπάνσκο

Πασχάλης Μητρακούδης

Το κυνήγι του στόχου!

Εθνικός Σκοπευτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης

Ειρήνη Μπούρα

Όνειρο Απατηλό το Κράτος Πρόνοιας;

Μιχάλης Αβραμίδης 

Εδώ οι καλές ταινίες... Για περάστεεεεεεεεε

Κώστας Ποτακίδης

Η Απώλεια Πονά, Ο Φόβος Βασανίζει

Γιάννης Ν. Γκακίδης

Η ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΑΣ

Ηλιάνα Κυνηγοπούλου

Επιτυχία! «το Γενέθλιο Δικαίωµά µου»

Τάνια Ρούμκου

Κέρκυρα, η χαµένη αθωότητα του… νότου

Ηλιάνα Κυνηγοπούλου

Βιβλιοπαρουσίαση

Δυτικώς #58

Διαβάστε εδώ το τεύχος 58 του δυτικώς

 Φθινόπωρο 2010

Περιοδικό Δυτικώς - Τεύχος 58

Editorial #58

Bαλκάνια...

γραφή Αλέξης Αλαματίδης

Δυτικώς, τεύχος 58…
Είναι ωραίο να φοράς ένα (κόκκινο) μπλουζάκι με τον Che Guevara πάνω του, να κάθεσαι μπροστά από τη βιβλιοθήκη με τα προηγούμενα 57 τεύχη και να γράφεις editorial. Για μένα ο Che εκφράζει την επανάσταση γενικώς, την αέναη αλλαγή των όλων τριγύρω μας, το μη δεδομένο, το καινούργιο, το ρομαντικό, το φανταστικό και ουτοπικό, τον αγώνα, τη δράση. Μια τέτοια πορεία έχει διαγράψει και το περιοδικό στα 12 χρόνια που εκδίδεται και όταν μέσα στην «κρίση» κάποιοι σταματούν τη λειτουργία τους, εμείς προσπαθούμε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι. Η κρίση σού δίνει την ευκαιρία να κάνεις ενδοσκόπηση και πράγματι να εξελιχθείς. Δεν θα βρείτε πολλά πράγματα για την κρίση ή τις εκλογές σε τούτο το τεύχος. Δεν είναι για εμάς αυτά, εμείς είμαστε «αλλού»... Και πάλι πρόκειται στην ουσία για μια «ταξιδιωτική» έκδοση. Το ταξίδι είναι κάτι που κυλάει στις φλέβες μας και έτσι αντί να σας αγχώνουμε με «κρίση», εκλογές (με καραφλούς υποψηφίους να φιγουράρουν χαμογελαστοί και υποσχόμενοι «τα πάντα», εμείς, σας ταξιδεύουμε...

Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο στα Βαλκάνια. Σε έναν τόπο δηλαδή που στις παρυφές του ζούμε και εμείς. Σίγουρα η βαλκανική μας ενδοχώρα είναι πιο χαρακτηριστική όσον αφορά το βαλκανικό «πνεύμα», εμείς οι Έλληνες έχουμε και τη θάλασσα, γεγονός που μας κάνει περισσότερο «μεσογειακούς» παρά βαλκάνιους. Ταξιδεύοντας στα Βαλκάνια το επιβεβαιώνει αυτό κανείς εν μέρει, είναι πράγματι διαφορετικός ο κόσμος στη Σερβία, στη Ρουμανία ή στην Αλβανία, από την άλλη η έλξη που ασκείται πάνω σου είναι τόσο μεγάλη, που δεν αισθάνεσαι ποτέ «ξένο σώμα», είναι μεν μακριά αλλά είναι και πολύ κοντά ταυτόχρονα.
Στο τεύχος αυτό προσπαθήσαμε να σας δώσουμε μια γεύση από Βαλκάνια, πιάνοντας το θέμα από πολλές πλευρές: Γεωπολιτικά, ανθρωποκεντρικά, πολιτιστικά, γεωγραφικά και μέσα από την Τέχνη. Ωστόσο οι προσωπικές εμπειρίες του καθενός που έχει ταξιδέψει στα Βαλκάνια, έχουν τη μεγαλύτερη αξία και ακριβώς εδώ δίνουμε και τη μεγαλύτερη έμφαση, αγαπητοί φίλοι.
Για εμάς τους Έλληνες, η βαλκανική μας ενδοχώρα θα έπρεπε ούτως ή άλλως να είναι η φυσική προέκταση του ελληνικού πνεύματος, κάτι που συνέβαινε πριν από 100 ή 200 χρόνια, όταν ο ελληνισμός άκμαζε σχεδόν σε όλες τις τότε βαλκανικές χώρες. Και αν σήμερα ο χάρτης των Βαλκανίων έχει κάπως αλλάξει, αυτό θα πρέπει να μας ωθεί ακόμη περισσότερο να ανακαλύψουμε τα Βαλκάνια, στα οποία ως λαός, έχουμε αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη μας.

Είμαστε δίπλα. Υπάρχουν μέρη αξιόλογα εκτός Ελλάδος στα Βαλκάνια, που από τη Θεσσαλονίκη απέχουν μόλις 2 ώρες. Είναι ένας τόπος στον οποίο η Ιστορία έκανε πολλές φορές στάση, υπάρχει μια ενέργεια εδώ που δεν τη συναντάς πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Η φαινομενική φτώχεια της όλης περιοχής μπορεί να μετατραπεί σε κάτι καλό, υπάρχει πολύ πνεύμα, μαχητικότητα και έμπνευση εδώ πέρα και βλέποντας την ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων, καταλαβαίνει κανείς πολλά. Βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής-δύσης, βορρά και νότου. Για αυτό το λόγο είναι και τόσο «επεισοδιακή» η περιοχή. Όλοι οι πόλεμοι πέρασαν και από εδώ, χύθηκε πολύ αίμα, ακόμη και πρόσφατα, όταν υποτίθεται, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Και όμως συνέβη.
Στα Βαλκάνια κινούμαστε πάντα μεταξύ λογικής και παραφροσύνης, πουθενά αλλού, στην Ευρώπη τουλάχιστον, τα σύνορα μεταξύ αυτών των δύο, δεν είναι τόσο κοντά.
Στα Βαλκάνια οι άνθρωποι ίσως είναι περισσότερο εγωιστές απ’ ότι κάπου αλλού, ένας εγωισμός που πότε σε καλό και πότε σε κακό μας βγαίνει. Είναι όμως και λογικό να συμβαίνει αυτό, τόσα πολλά γεγονότα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα (σε 100 χρόνια έγιναν οι πιο αιματηροί πόλεμοι στην περιοχή μας), δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο. Εδώ ο εγωισμός λειτουργεί σαν ένα είδος «καβούκι», σαν μια «ομπρέλα προστασίας», από τους μανιασμένους ανέμους της Ιστορίας.
Και όμως αν μελετήσει και ταξιδέψει κανείς σε αυτή την γεωγραφική περιοχή, θα ανακαλύψει πως μόνο ευλογημένος μπορεί να είναι αυτός ο τόπος, παρόλα τα δεινά που υπέστη. Είμαστε τρελαμένοι, έχουμε κουλτούρα που πραγματικά μας περισσεύει, είμαστε φτωχοί (σαν μέσος όρος των λαών της Βαλκανικής Χερσονήσου), αλλά δεν ζηλεύουμε κανέναν. 

Μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας, μια φορά και έναν καιρό, συναντήθηκαν πολλοί σημαντικοί λαοί και έγραψαν τη δική τους ιστορία. Μαζί με αυτούς συναντήθηκαν θρησκείες, πολιτισμοί, ήθη, έθιμα, μουσικές, γλώσσες, γεύσεις και πολλά ακόμη. Είμαστε εδώ!

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση του περιοδικού και ως το επόμενο ραντεβού μας, να είστε όλοι καλά.

Διαβάστε εδώ το τεύχος 58 του δυτικώς 

Θεσσαλονίκη – Βελιγράδι με το τραίνο

balkan express train tour

Αλέξης Αλαματίδης

 

ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Η αναγέννηση μιας βαλκανικής μητρόπολης 

του Γιώργου Στάμκου

 

Διακοπές στην Αλβανία;

Μπάμπης Ιμβρίδης

 

Βαλκάνια & «Ελληνική Κρίση» 

Όταν Φταρνίζεται η Ελλάδα Κρυώνουν τα Βαλκάνια;

του Γιώργου Στάμκου

 

Θόδωρος Καλέσης

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

Αστέριο Ντάλλα 

 

Η δικιά μου Γιουγκοσλαβία

Στα όρια της τέως Γιουγκοσλαβίας συνοψίζεται όλη η ουσία της βαλκανικής ψυχής

Δάνος Δανιηλίδης

 

Βαλκανική Mουσική

Γιάννης Μητσόπουλος

 

Εμίρ Κουστουρίτσα

ο «μάγος» του βαλκανικού κινηματογράφου

Μίλιτσα Κοσάνοβιτς

 

Guca! Το φαινόμενο

Φεστιβάλ Έθνικ Μουσικής στη Γκούτσα (Guca)

Αλέξης Αλαματίδης

 

Εμίρ Κουστουρίτσα:

Τσιγγάνικη ελαφρότητα κι βαλκανικό ευεραίσθητο θυμικό

Γιάννης Ν. Γκακίδης

 

Διεκδίκηση για την κοινωνία των ειδικών αναγκών

Μιχάλης Αβραμίδης  

 

Καπνίζω δεν καπνίζω;

Ιδού η Απορία!

Ηλιάνα Κυνηγοπούλου

 

Νάουσα

Το μπαλκόνι της Μακεδονίας

Ειρήνη Μπούρα

 

Διαβάστε εδώ το τεύχος 58 του δυτικώς 

 

Δυτικώς #57

Διαβάστε εδώ το τεύχος 57 του δυτικώς

 Καλοκαίρι 2010

Περιοδικό Δυτικώς - Τεύχος 57

Editorial #57

Μικρά, καθημερινά ψεματάκια...

γραφή Αλέξης Αλαματίδης

Η πολιτικο – οικονομο – ηθική κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ αρχικά και εμένα με έβαζε στο να σκεφτώ την οικονομία, την πολιτική και τον απλό κόσμo, σήμερα με οδηγεί σε άλλα μονοπάτια σκέψης και αναζήτησης, στο τι είναι αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ειδικά σήμερα που οι περισσότεροι αισθανόμαστε άδειοι και αμέτοχοι στα όσα συμβαίνουν γύρω, αλλά και κυρίως μέσα μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο έχουμε μπει «αυτόματα», τον βρήκαμε περίπου έτσι, δεν ήταν και τόσο δική μας η επιλογή στο να είναι τα πράγματα όπως είναι και αν μπεις σε ένα τόσο μεγάλο «σύστημα», το πιο πιθανό είναι να σε καταπιεί αυτό και όχι να το αλλάξεις εσύ. Ζώντας λοιπόν στις ανθρώπινες κοινωνίες διαπιστώνει κανείς ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βασίζονται στο ΨΕΜΑ. Ο τρόπος λειτουργίας τους, ο τρόπος «υποδοχής» των νέων μελών τους, η οικονομία, η πολιτική, αλλά και η ηθική βασίζονται κατά μεγάλο μέρος στο ψέμα και στην παραπληροφόρηση μας.

Και είναι τόσο έντονο αυτό το φαινόμενο που όλοι κλείνουμε τα μάτια και συμπεριφερόμαστε σα να μην συμβαίνει. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι τουλάχιστον η πολιτική και η οικονομία βασίζονται σε αρχές που ούτε με την ηθική, αλλά ούτε με την αλήθεια έχουν κοινά στοιχεία. Ας πάρουμε π.χ. κάτι πρακτικό, όπως τον δανεισμό που τόσο μας έχει απασχολήσει τελευταία. 

Όταν δανειζόμαστε, λέμε ψέματα στον εαυτό μας και στους άλλους, ότι μπορούμε να αγοράσουμε κάτι, ότι κάτι μας ανήκει, ενώ στην ουσία αυτό δεν ισχύει, εφόσον δεν έχουμε την αγοραστική δύναμη (για αυτό και δανειζόμαστε).

Αλλά και σε μεγαλύτερη οικονομική κλίμακα αν το δούμε, διαπιστώνουμε πως οι οικονομία έτσι πως έχει φτάσει, είναι μια μεγάλη «φούσκα», που κάποιοι επιτήδειοι φουσκώνουν και αδειάζουν κατά το δοκούν, χωρίς να μπορεί κανένας κρατικός ή άλλος οργανισμός να παρέμβει.

Τα παραδείγματα της επικράτησης του ψέματος στην καθημερινότητα συνεχίζονται σε πολλούς τομείς: στη διαφήμιση, στο εμπόριο, στη σχέση κράτους -πολιτών, στη θρησκεία, στον τρόπο που γράφεται η Ιστορία (που ως γνωστόν τη γράφουν πάντοτε οι νικητές), στην Παιδεία κ.α. Ή τι να πει κανείς για την τηλεόραση και τον κόσμο όπως τον παρουσιάζει αυτή. Τίνος εργαλείο είναι τα Μ.Μ.Ε.; Σίγουρα όχι των απλών πολιτών...

Η κρίση που προκαλεί όμως το ψέμα δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζεται και στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ψέματος και υποκρισίας. Όταν όλη σου η ζωή είναι πλαισιωμένη από ψέματα σε σχεδόν όλους τους τομείς της, δεν μένει και πολύ καθαρό έδαφος μετά για να αναπτυχθεί μια υγιή σχέση με τους τριγύρω και, κυρίως δεν μπορούμε να έχουμε «ειλικρινή» σχέση με τον ΕΑΥΤΟ μας.

Ο εαυτός μας είναι και ο μεγαλύτερος δέκτης όλων αυτών και, αναρωτιέμαι κατά πόσο μπορεί κανείς να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί, όταν σχεδόν τίποτα τριγύρω του δεν είναι αληθινό. Ακόμη και αυτοί που μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις για εμάς (π.χ. οι γονείς) γεμίζουν από πολύ μικρή ηλικία τη ζωή μας με ψέματα και ανακρίβειες, υποτίθεται για να μας προστατέψουν.

Η καταστροφή της φυσικότητας ενός παιδιού ξεκινάει από πολύ νωρίς μέσα στο σπίτι από τους γονείς του, για να συνεχιστεί στο σχολείο και να «ολοκληρωθεί» αργότερα από την κοινωνία. Και όλα φαίνονται τόσο φυσικά που πραγματικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει τι τους συμβαίνει. Ο πολύς κόσμος απλά πιστεύει ότι «ξέρει» και πως «έτσι είναι τα πράγματα» και αυτό είναι το χειρότερο, διότι καλύτερα να ζω μέσα στην άγνοια αλλά το γνωρίζω, παρά να ζω μέσα στο ψέμα και να μην το καταλάβω ποτέ.

Ψάχνοντας λοιπόν για «μεγάλες αλήθειες» ή για την Αλήθεια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ψέμα, μέσα στο οποίο περνάμε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Και ξαναθέτω το ερώτημα, πώς μπορεί κανείς να βρίσκεται στο σωστό δρόμο όταν όλα γύρω του είναι ψεύτικα και πλασματικά;

Η λύση δεν μπορεί παρά μόνο να στηρίζεται στην ατομικότητα, στην δουλειά με τον εαυτό μας. 

Ο καθένας πρέπει να «σώσει» τον εαυτό του και αυτό να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για όλη την ανθρωπότητα. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δρόμοι υπάρχουν αρκετοί, ο καθένας επιλέγει αυτόν που του ταιριάζει καλύτερα.

Η κρίση για την οποία πολύς λόγος γίνεται υπάρχει εδώ και δεκαετίες και δεν είναι οικονομική αλλά πνευματο-ηθική.

Δεν μπορώ να αποδεχτώ πως το ψέμα είναι κάτι έμφυτο, κάτι που μας το έδωσε ο Θεός. Ίσως θα έπρεπε να ξαναπροσδιορισθούν οι αξίες , αλλά μην περιμένετε αυτό να γίνει από καμία κυβέρνηση ή θρησκεία, αυτό είναι μια προσωπική για τον καθένα υπόθεση. Η αλήθεια δεν φοβάται, η αλήθεια είναι «όμορφη». Αλήθεια σας λέω...

Ως το επόμενο ραντεβού μας

να ‘στε όλοι καλά